Las

Guillaume stał, czekając na zwierzynę. Nic wielkiego nie przychodziło. A więc stał, stał... Wtem przebiegł mu przed oczami królik. Nie jeden, a cała chmara. Strzał. Potem mógł jeszcze rzucić się na króliki, żeby więcej ich złapać, bo załadowanie kuszy trwa dłuższą chwilę. A więc rzucił się i złapał ich kilka. Tak, że sumarycznie złapał je cztery. Z takim łupem mógł wrócić do obozu. Szczególnie, że powoli się ściemniało a nie wyglądało na to, żeby mógł złapać ich więcej. Gdy wrócił, obóz był już w pełni rozłożony. Żarzyło się ognisko, namioty rozstawione. Zabrali od niego łupy i zaczęli je przygotowywać, żeby upiec nad ogniskiem. Gila z kolei zabrał do siebie Jon Snow. W swoim namiocie miał rozstawione mapy ziem na północ od Muru, zastanawiając się wyraźnie nad czymś.
- Chodź Guillaume, wykorzystamy szczęście nowicjusza. - zaśmiał się i wskazał na mapę. - Waham się, czy iść do ujścia Antlers, gdzie złapany Dziki postulował osadę tego... Tormara. Czy może do Hardhome, gdzie Dzikich powinno być więcej i tam prędzej by się zbierali, gdybyśmy mieli strzelać w ciemno?

Jon Snow uniósł brew, gdy Gil nazwał go "Przystojnym Panem". Trochę także przy tym się zmieszał. Co prawda kiedyś być może nawet był przystojny, ale teraz był już starym mężczyzną po pięćdziesiątce. Oczywiście słyszał także pogłoski o tym, co Guillaume wyrabiał. Nie miał na to najmniejszej ochoty. Trochę zawstydzony mruknął zatem:
- No dobrze, dziękuję za pomoc. - oznajmił. - To wszystko, możesz odejść. - oznajmił. Gil wyszedł z namiotu. Nie miał jednak okazji długo nacieszyć się wolnym, bo zaraz zaczepiło go dwóch Braci z Wschodniej Strażnicy. Jeden być całkowicie poważny, drugi miał na twarzy drobny, łobuzerski uśmiech.
- Hej, mamy ważne zadanie. - oznajmił spokojnie ten pierwszy. - Pomożesz nam? Musimy pójść w głąb lasu, o tam i zebrać chrust. - wskazał ręką w całkowicie przypadkowym dla Gila kierunku. Nie mógł rozpoznać, co tam było. Drugi z ludzi wydawał się odrobiną bardziej rozweselony nić wcześniej.

Na głośniejsze zdanie Gila zaczął reagować cały obóz. Rozległy się szepty, ludzie patrzyli po sobie, oczekując aż ktoś zareaguje. Nikt nie miał jeszcze śmiałości tego zrobić.
Gil wrócił do dwóch Braci. Jeden z nich wręcz lał w portki ze strachu. Wyjąkał tylko:
- Eee, to zna-naczy... My-y poradziiiiimy sob-bie. - przeciągnął jedno "i", wręcz przy tym piszcząc. - To-o zna-aczy, muszę pom-móc przy ognisku. Tak, musze tam pomóc z jedzeniem. - dotrwał do końca i wyraźnie odetchnął z ulgą. Nie miał ochoty już więcej zadawać się z tym gościem. Drugi, roślejszy i szeroki w barach, wreszcie uśmiechnął się całą gębą i odpowiedział:
- Chodźmy.
Nie było im to jednak dane. Wieści o tym co się dzieje doszły do Pierwszego Zwiadowcy, który wyszedł ze swojego namiotu zdenerwowany. Doszedł do grupy i zmierzył ich wściekłym wzrokiem.
- Co się tu dzieje?
Nim jednak ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, zabrzmiał spokojny głos trzeciego zwiadowcy z Wschodniej Strażnicy, który siedział najbliżej zdarzenia i zdawał się wszystko słyszeć:
- Moi dwaj koledzy poprosili tego szurniętego debila o pomoc z zbieraniem chrustu,
a on postanowił to robić z kuszą i, zdaję mi sie, groził, że ich zgwałci.

Jon Snow spojrzał to na Guillaume, to na typów z Wschodniej Strażnicy. Skrzywił się. Nie lubił takich akcji. Jedyne czego potrzebował w obozie to "śmiesznych" żartów i tego typu akcji. Podszedł do trzech ludzi, którzy mieli wyprawić się zaraz po chrust. Oczywiście. Sytuacja zdawała się jasna. Chyba nie było wątpliwości, kto kłamał, a kto miał rację. A na pewno nie miał ich Snow.
- Kłamać się zachciało? - mówiąc to, gwałtownie się obrócił i siarczyście walnął jednego z Braci z Wschodniej Strażnicy, który siedział z boku. Tak, że ten padł z hukiem na ziemię. - Co Ty sobie myślisz? Że oszukasz Pierwszego Zwiadowcę? - spytał wściekły. - I po co w ogóle się wtrącasz, co? - gdy już nagadał człowiekowi, spojrzał na idących w las "po chrust" ludzi. - A Wy co? Nie popieram tego, ale nie będę Wam zabraniał się ruchać, jak wszystko w obozie jest przygotowane. No idźcie, tylko następnym razem nie musicie się tak kryć.
Jeden z Braci, ten który wcześniej się przestraszył, zlał się jeszcze bardziej. Drugi, zdający na początku twardziela, także cofnął się trochę niepewnie. Stwierdzili, że nie mieli jednak wyjścia. Nie pozostało im nic innego jak pójść z Gilem do lasu.

"Chłopaki", jak ich Gil nazwał, chcieli początkowo zaprotestować. Jak się można było jednak domyśleć - kusza stanowiła odpowiednio silny argument. Strachliwy zwiadowca ledwo się poruszył. Próbował coś wybełkotać, jednak było to zbyt niezrozumiałe. Zdawał się być wręcz sparaliżowany, jednak w końcu udało się go zmusić, by tam szedł. Drugi z nich wydawał się być nad wyraz spokojny. W końcu doszli do lasu. Byli schowani w krzakach tak daleko od obozu, że nikt nie powinien widzieć co robią. Większy ze Zwiadowców podszedł do Guillaume'a (ten drugi wciąż tylko sikał w portki) i biorąc duży zamach z zaskoczenia uderzył go na odlew. Gil chwilowo stracił równowagę, ale w końcu udało mu się ją zachować. I kuszę w ręku. A agresywny zwiadowca wciąż stał z metr przy nim i widocznie miał zamiar uderzyć jeszcze raz.

Rosły mężczyzna okazał się być mocny tylko z pozoru. Na początku okrążali się tylko, wyczekując dobrego momentu. Pierwszy zaatakował przeciwnik Guillaume'a. Ruszył na niego, ale jego cios został sparowany i Guil wykorzystał to, żeby go walnąć po mordzie. Potem podciął go i przewalił na ziemię. Potem zasiadł na nim, nie pozwalając mu wstać, i zaczął uderzać raz po raz po twarzy. Brat z Wschodniej Strażnicy próbował się wyswobodzić. W końcu mu się udało i walnął Gila raz po gębie. Ten jednak szybko odzyskał kontrolę. Kolejne ciosy spływały na twarz rosłego mężczyzny, aż w końcu stracił przytomność, z całą twarzą zmasakrowaną i krwawiącą. Gil został też teraz sam na sam ze strachliwym Bratem, który zbyt się bał, żeby stawiać jakikolwiek opór. Guil mógł teraz zrobić z nim, co tylko chciał.

Zapadł zmrok, a wraz z nim kolejne problemy w obozie Nocnej Straży. Gdy wieczorem nie wracali bracia z Wschodniej Strażnicy, zaczęto się niepokoić. Wszyscy, mniej czy bardziej, podejrzewali o to Guillaume'a. Z czasem ich koledzy zaczęli ich szukać. I, po niedługich poszukiwaniach, znaleźli. Zanieśli do namiotu i przywrócili im przytomność. Całą sprawą zainteresował się Lord Dowódca, który przyszedł zobaczyć co się stało. Ocuceni bracia złożyli mu na szybko relację z całego zajścia - oczywiście odpowiednio przeredagowane, jakoby to Guil ich zaatakował. Sprawa wymagała natychmiastowego wyjaśnienia. Wezwał do namiotu niedawno mianowanego zwiadowcę. Gdy ten wszedł do namiotu natychmiast został spiorunowany wzrokiem przez Snowa.
- Co to wszystko ma znaczyć? - kiwnął głową w stronę dwóch ledwo przytomnych braci.

Jon Snow patrzył przez chwilę nieruchomo na Gila. Potem, wciąż nie okazując żadnych emocji, przeniósł wzrok na zwiadowców z Wschodniej Strażnicy. Następnie jego wzrok ponownie powędrował na Guila. Wziął głęboki oddech i powoli wycedził przez zęby:
- Czy Wy mnie macie za idiotę? - jego zimny i nieprzyjazny w tej chwili głos pełen był irytacji. - Myślicie, że możecie sobie robić co chcecie? Pierwszą sytuację Wam darowałem, bo myślałem, że to nic poważnego. Dałem Wam kredyt zaufania... A Wy to tak bezmyślnie nadużyliście! - momentami bękart z Winterfell wręcz krzyczał. Wydawał się być bardzo zdenerwowany. Jednak uważny słuchacz spostrzegłby, że w pełni się kontrolował i robił to tylko dla wywarcia większego efektu na podwładnych. - Nie obchodzi mnie kto zaczął, kto komu co zrobił... Ale nie pozwolę, żebyście rozsadzali moją wyprawę od środka, siali ferment i angażowali w swój spór kolejne osoby. - westchnął. - Z rana wszyscy wrócicie na Mur. Pojedzie z Wami kolejnych dwóch zwiadowców. Wy - zwrócił się do leżących. - Pewnie będziecie potrzebować pomocy w obecnym stanie. Reszta będzie kontynuować misję bez Was.

Zgodnie z rozkazem grupa pięciu Braci zawróciła w kierunku Muru. Co prawda w ponurych nastrojach, ale rozkaz Pierwszego Zwiadowcy był ostateczny i nikt nie śmiał go podważać. Wyruszyli w przeciwnym kierunku do oddziału Jona Snowa. Samotna podróż po Nawiedzonym Lesie... Ileż niebezpieczeństw mogło na nich czekać? Paradoksalnie jednak ich podróż przebiegała początkowo spokojnie. Przez pierwszy dzień nie napotkali żadnej przeszkody, żadnego Dzikiego, żadnego groźnego zwierzęcia. Rozbili obóz, rozpalili ognisko i siedzieli przy nim, ogrzewając swe członki. Nastroje panowały markotne. Nikt nie miał ochoty rozmawiać z Guillaume - w konsekwencji zaszłych incydentów trochę się go bali. Dodatkowo bracia z Czarnego Zamku mieli za złe tym z Wschodniej Strażnicy, że musieli z ich powodu wracać na Mur. Ci ostatni także czuli się już lepiej. Zostały im rany, siniaki i nie byli jeszcze w pełni sprawności, ale mogli się już samodzielnie poruszać. Podróżujący poza nimi byli jednymi z młodszych zwiadowców, byli maksymalnie kilka lat w Straży. Jeden znał się lepiej na medycynie, a drugi był bardzo napakowany.
Atmosfera była nie do wytrzymania i postanowił zrobić coś z tym zrobić. Widać dyscyplina w zamku na wschodzie nie była tak ścisła jak pod Stannisem. Najpierw brali w krzaki Guila, teraz jeden z nich wyciągnął z swojego ekwipunku... bukłak z winem. Wypił łyk, podał swojemu kumplowi, a następnie zwrócił się do pozostałych:
- Chcecie? Na przeprosiny.
Szczególnie zwrócił te słowa do Guila, kierując bukłak w jego stronę.

Jak powiedział, tak też uczynił. Pech, czy może raczej szczęście, że nikt nie postanowił mu przeszkadzać. W końcu każdy myśliwy ma swoje sposoby i inny próg hałasu, przy którym stwierdza, że "Kurwa, wszystko płoszycie!" Pora była już słuszna, lecz zapadający powoli półmrok nie deprymował tropiciela. Z narzędziem śmierci w gotowości, przemierzał on dziewicze połacie śniegu poprzetykane sięgającymi wysoko w górę konarami, wypatrując jakichkolwiek śladów. Próżne były to jednak zamiary, gdyż padało regularnie i nawet świeże poszlaki znikały stosunkowo szybko. Błądząc już raczej, niż wędrując po około godzinie, Guill dotarł do drzewnego wykrotu będącego centralnie na obranej dotąd ścieżce. Interpretując to jako jednoznaczny znak, by zawrócić, poszedł jeszcze kawałek dalej, lecz niewiele pomogło. Łyknął więc nieco z bukłaka i wsparł o drzewo, by troszkę odsapnąć. Gdy zaś poruszał nieco głową, by rozprostować zastane mięśnie, spostrzegł pętlę z liny obwiązaną wokół pnia na wysokości pasa. Zebrało się na niej nieco śniegu, co ułatwiło odróżnienie tej zagadki od otoczenia. Człek mógłby rzec "Ot, lina", lecz Guill dobrze wiedział, że takie rzeczy nie biorą się znikąd i mogły oznaczać dwie rzeczy. Obszedł więc ostrożnie pień, bacząc, czy aby nie zwolni mechanizmu blokady jakiegoś ustroństwa. Okazało się jednak, że to żadna zmyślna pułapka, a schowek myśliwego. Czasami działo się bowiem tak, że myśliwy upolowawszy więcej, niż jedną sztukę zwierzyny, nie miał jak jej samemu przenieść, zaś pozostawić w śniegu to jak ułożyć na obrusie dla wilków, toteż obwiązywano sztukę liną, przerzucano jeden z końców przez wysoką gałąź, wciągano i wiązano, by móc później wrócić. Wystarczyło, by Guill wykonał powyższe czynności w odwrotnej kolejności, a średniej wielkości jelonek mógł zagwarantować powrót do obozu z pełnymi rękami.

Guil wrócił szczęśliwy z polowania do obozu. Od początku jednak coś mu nie grało. Jeden z Braci siedział na jakimś kamieniu jakby nieruchomo, reszty nie było na widoku. Nie przejmując się tym stanął koło ogniska, rzucił jelenia na ziemię, wypowiedział podane słowa... I zauważył dwóch leżących na ziemi braci. Leżeli we krwi. Spojrzał na twarz tego co siedział... Była całe zmiażdżona i we krwi. Jakby się przyjrzeć lepiej, to w zasadzie siedział tam tylko, bo miał nogi mocno zaczepione o kamień. Wszyscy byli martwi. Prawie wszyscy. Jeden leżący na ziemi miał ledwo wyczuwalny, płytki oddech. Być może była dla niego nadzieja.
Oprócz tego na śniegu leżało rozlane wino oraz ślady maszerujących czterech osób, miejscami krew po walce oraz, tylko w jedną stronę, ślad czegoś dużego, jakby coś ciągnęli za sobą.

Ostatni żyjący Brat leżał i krztusił się w kałuży krwi. Prawdopodobnie był do uratowania. Wystarczyłoby go opatrzyć, na tyle na ile byłby Guillaume w stanie. Na pewno jednak kopniaki pod żebra nie były w tym szczególnie pomocne. Po pierwszym zakrztusił się krwią i ją wykaszlał. Słuchałby zapewne wywodu Guilla z zażenowaniem, gdyby nie problem w postaci dość poważnym ran. Próbował jeszcze z siebie wykrztusić:
- Za-ata-ko-wali...  - mówił cicho, urywając prawie co sylabę.  - nas... - W tym momencie dostał drugiego kopniaka i opadł z sił, w końcu tracąc równocześnie szansy na przeżycie ponurego incydentu.