Stajnie

Już drugi raz muł odmawiał współpracy z blondynem, który za wszelką cenę starał się przemówić do niego i namówić do jedzenia. Sam niestety nie posiadał wystarczającego uporu, by wsadzić głowę do owsa, które dyndało w szmacianym worku z jego łba, a może jednak? Płynnym ruchem ściągnął z łebka zwierzęcia worek, do którego sam zerknął i zatopił swoje żółtawe zęby w paszy dla muła. Zwierzę z zainteresowaniem wpatrywało się w chłopaka, który wręcz momentalnie wypluł zawartość swoich ust - było obrzydliwe, choć z początku starał się nawet kilka razy przemielić zawartość ust.
- Dobra, wygrałeś. - westchnął niemalże niewolniczym tonem, wyciągając zza pazuchy marchewkę dla czterokopytnego. Zanim jednak dał mułowi ugryźć nieco czerwonego smakołyka, sam uszczypnął dwa kęsy. - Definitywnie musimy coś zrobić z tą dietą. - stwierdził pod nosem, wręczając porządne jedzenie dla zwierzaka. Ostatnie czasy nieco zbiły Zokara z pantałyku. Z początku ta akcja z góralami, których udało się wytępić, a z drugiej strony nagła strata własnego stadka kóz oraz koni, które wyruszyły na przeróżne podróże. Brak obecności praktycznie połowy stadniny był mocno odczuwalny, przynajmniej dla fanatyka zwierząt, który dzięki szczególnym zapachom istnienia czterokopytnych wyczuwał dobre dni...a ich ilość była już na policzenie na jednej ręce...coś się szykowało.
Wojna.
Słowo, które nie mogło przejść przez gardło blondyna w tak prosty i bezemocjonalny sposób. Czuł na karku powiew nieprzyjemnego wiatru i jedynym co mógł zrobić, to dać dreszczom przejść przez jego ciało. Teraz jedynym co mu przyszło, to świętować możliwość dalszego oddychania w stajni, gdzie raczej nikt nie spodziewał się go szukać.

Zbyt przyjazna pogoda kontrastowała z zaistniałą sytuacją na dworze rodu Arrynów. Nagłe wymarsze, jakieś wojskowe okrzyki i stres związany z nadchodzącym smrodem zgnilizny. Nawet ponad górami czuć było zapach rozkładającego się truchła i choć być może była to głównie kreatywna głowa Zokara, z pewnością smętne plotki na dworze potwierdzały wisielczy nastrój.
Tradycyjnie, jedzenie rozwiązywało najprostsze problemy świata, co też brzuch blondyna zaakceptował donośnym burknięciem. Młodzieniec nie musiał zbyt długo czekać na poczucie wręcz domowej atmosfery, której tak brakowało ostatnimi dniami. Brak kóz dotkliwie przypominał o utracie jakiejś wielkiej własności, która pomimo bycia istotą nadawała sensu jego egzystencji. Teraz jedyne co mógł robić, to szwendać się od jednej stajni, do drugiej, żeby momentami zostać zruganym przez głównego Stajennego Doliny za zbytnie panoszenie się. Dni mijały, przemieniając się w tygodnie, które różniły się jedynie mijanymi rycerzami na placu, choć nawet i o nich było ciężko, w końcu bitwy niosły za sobą wielkie konsekwencje. Nawet szlachcic, którego stajennym (choć teraz już chyba można go nazwać i chłopcem na posyłki) był Zokar, a którego miejsce było w Gnieździe był dziwacznie rozkojarzony, pozwalając jasnowłosemu na nieco frywolniejsze spędzanie czasu. Być może również wyczuwał stratę stada sprzed kilku miesięcy tak samo jak młodzian z Dorzecza?
Atmosfera sięgnęła ze..dna. Przyszli, wyszli, zastój, nagłe poruszenie.
- Mości Kucharzu! Proszę, ja za młody jestem! Gdzie tu inne wyjście, mówcież! Mogę ja i nawet na kuchnię. - szepnął żywo do Boba, który jeszcze chwilę temu wymieniał się widokiem swoich żółtych zębów z Zokarem. Blondyn nie miał pojęcia czegóż szukali mości panowie żołnierze. Pomimo imion na jakie się zarzekali chłopak dalej nie chciał iść na współpracę. Niejedno słyszało się od służek, które powiadały, że teraz to i zwyczajnych więźniów włączają do armii, choć czy warto było wierzyć takim niepotwierdzonym słowom? Przecież każdy wiedział, że z więzienia w Orlim Gnieździe jest tylko jedno wyjście, a nawet i wylot...mimo wszystko, blondyn miał bardzo złe przeczucia.
Teraz był tylko skazany na dobrą wolę kucharza, którego miał nadzieję porządnie urobić swoim charyzmatycznym bełkotem.
- Panierkę to ja robię taką, że i ślina z dupy poleci! Zobaczysz Pan, jeszcze i szlachta tu przyjdzie jeść, bo przecież zrobić coś z niczego, to jest osiągnięcie. - cały czas szeptał w kierunku brzuchacza, starając nie dać się zdradzić przez dość ściśnięte gardło, a co za tym idzie - skrzeczący głos.

Zdenerwowanie, to chyba główne określenie stanu blondyna, którego uszy przybrały kolor purpury wraz z kolejnymi słowami kucharza. Mężczyzna od początku zdawał się być zbyt prawym człowiekiem, żeby móc uchylić choć troszkę rąbka swojego fartuszka by dać młodzianowi schron przed poborem. Zazwyczaj stajenny trzymał się na uboczu, starając się omijać ewentualne zbiorowiska, które przypadkiem typowały zdrowych mężczyzn i zabierały gdzieś w siną dal. Zokar nie był w stanie pozwolić sobie na takie poświęcenie...przecież właśnie dlatego uciekał z wioski w Dorzeczu, gdzie chłopi zaczynali wzniecać bunty i takie tam. Perypetie przeszłości nie bez powodu nazywały się tymi z przeszłości by je rozpamiętywać.
Po chwili Zokar zorientował się, że mężczyzna napomknął o biednych kózkach, które pastuszek musiał oddać...taki właśnie był król! Odbiera biednym, zapracowanym ludziom, by dać innym...jeszcze biedniejszym, ale to nie miało tak istotnego znaczenia! To były kozy Zokara i było im dobrze i..i...tak. Zapowietrzenie myśli odzwierciedlało się na jego twarzy, z której spłynęła cała postawa pozytywnego chłopca gotowego robić cokolwiek na kuchni. Pozostał jedynie przerażony chłopak, którego los miał zależeć od umiejętności trzymania broni, bo przecież po nic innego by nie zabierali sprawnych chłopów!
Wiedział, że już nie ma wyjścia i jedynym co mu pozostało, to ruszyć za wszystkimi. Ciąganie za ucho nie było zbyt przyjemnym uczuciem, dlatego powstrzymując wymowne odruchy podszedł do żołnierza, który jeszcze sprawdzał pomieszczenie. Jeden rzut okiem na żołnierza i już wiedział, że było pozamiatane...teraz zostało mu tylko ich przekonać, że jest bardzo dobrym stajennym, bo przecież nawet przy konnicy potrzeba służby, prawda? Definitywnie Pan Rycerz, u którego młodzian miał możliwość opiekować się zwierzętami nie będzie zadowolony, ale chyba już od jakiegoś czasu tylko czekał na pozbycie się balastu jakim był blondyn.

//zt