Osada Wolnych Ludzi

Posłańcy rozesłani przez Tormara powrócili do osady. W okolicy odnaleźli sześć mniejszych osad dzikich, których wodzów obdarzyli wiadomością Wronobójcy. Jeden z wodzów, stary mędrzec, postanowił przybyć do osady, aby wysłuchać słów gospodarza i obejrzeć co ma mu do pokazania. Z pięciu pozostałych czterech roześmiało się i przyjęło wyzwanie, a jeden machnął ręką na poselstwo, po czym kazał posłom wypierdalać zanim nakarmi nimi swoje psy. Wodzowie mieli przybyć dziesięć dni po powrocie gońców, którzy wiedzieli, że wódz przecież opuścił osadę. Inne zadania jakie Wronobójca nakazał swoim wojownikom wykonać były w toku. Niewątpliwie po powrocie dowie się jak postępują prace.

Mężczyzna z wioski, którą odwiedzał Tormar postanowił pozostać na miejscu i tam poczekać.
Oprowadzony po osadzie mędrzec kiwał głową, gdy był oprowadzany po zabudowaniach, a przy galerze zatrzymał się na dłużej, zaś wyraz twarzy zdradzał myśli odbiegające w przyszłość. Dawało to nawet większą gwarancję jego chęci dołączenia, niż słowa, które później wypowiedział.
W tym także czasie przygotowywał się już pierwszy z wodzów.

Gdy Tormar był gotów, stanął przed nim niezbyt wysoki, niezbyt szeroki i dość brzydki człowiek. Mianował się Dwulicym, a przynajmniej Wronobójca tak uznał, gdy spostrzegł iż niezwykła szpetota połowy twarzy musi być skutkiem pogryzienia przez jakieś zwierzę; na ramionach miał futro wilka i to chyba stanowiło odpowiedź samą w sobie. Uzbrojony był we włócznię oplecioną rzemieniem i z czymś ostrym na końcu. Ciężko było stwierdzić czy to kamień, czy może kość lub brąz, gdyż Tormar ruszał już do szarży. Starając się dosięgnąć wroga musiał jednak uważać na wystawiony w jego stronę ostry koniec powszechnego narzędzia mordu, przez co stracił nieco impetu. Po szybkiej wymianie ciosów przeciwnik wydawał się doświadczony, zwłaszcza gdy bez choćby sapnięcia wykonał unik przed ciosem potencjalnie mogącym nieco go połamać. Chcąc szybko pozbawić tego cwaniaka możliwości walki, Tormar postarał się ciąć go w dłoń - niestety ostrze nie sięgnęło celu, toteż po chwili spróbował raz jeszcze, przecinając tym razem rękawicę, choć bez widocznych skutków. Dwulicy odwdzięczając się posłał włócznię w nogę oponenta; na szczęście ledwo nadszarpnął nogawicę. Rozjuszony możliwością kulania posłał topór wprost na głowę Dwulicego, chcąc rozdzielić jego głowę na dwoje. Skurwiel zablokował po części włócznią, choć cios ze zmniejszonym impetem spadł na jego czerep. Tormar od razu poprawił, choć właściwie dosięgnął ramienia, zaś kolejnym atakiem było chlaśnięcie przez tors. Może i nie zakończyło walki, lecz z broni skapywała krew. Widząc, że taktyka działa, Tormar uderzył raz jeszcze, a Dwulicemu znów nie udało się uniknąć. W desperacji włócznik chciał zdzielić tarczownika przez łeb, jednak Wronobójca po prostu uniósł nieco tarczę i tyle było z ataków. Tormar chcąc jeszcze nieco go podkurwić, znów dziabnął Wolnego Człeka w rękę. Wódz odsuwając rękę od topora, nieco się wystawił, toteż Tormar zaliczył już trzecie trafienie w brzuch wrogiego wodza. Chyba nieco się tym przejął, gdyż nawet nie zauważył, jak bojowy topór Wronobójcy spada ponownie na jego czerep, rozbryzgując nieco krwi. Dwulicy zatoczył się, lecz okazało się to zmyłką - wypad w przód i włócznia powędrowała w kiszki Tormara. Król za Murem padłby na ziemię bez ducha gdyby nie miał teraz na sobie pancerza, ale że było inaczej, to roześmiał się na widok małej dziurki w okolicy pępka, a następnie uderzając niczym grom, rozrąbał łeb Dwulicego na pół.

Reszta wodzów długą chwilę nie odrywała wzroku od drgającego w konwulsjach trupa, po czym zgodnie pokiwali głowami i bez zbędnych ceregieli dołączyli do Tormara, któremu pozostało tylko oczyścić broń z kawałków mózgu i krwi.

Z wyprawy powrócili ludzie Tormara, którzy krążyli przez wiele dni po Nawiedzonym Lesie i poszukiwali osad innych plemion Wolnych Ludzi. Wielu znaleźli wodzów, a ci wkrótce powinni zacząć licznie przybywać na zaproszenie lub wyzwanie Wronobójcy. Oczywiście liczna grupa również postanowiła zignorować jakiegoś krzyczącego brudasa znad rzeki, ale na nich zapewne również przyjdzie pora.
Poszukiwania i łowy były obfite podobnie do poprzednich, jednak tym razem w osadzie było już o wiele, wiele więcej ludzi do wykarmienia. Oznaczało to oczywiście więcej łowców, jednak zwierzyna po ciągnących się wielkich łowach zaczynała się kończyć. Padała ofiarą dzikich lub po prostu uciekała na mniej niebezpieczne tereny. Na razie jednak ludzie Wronobójcy nie cierpieli głodu dzięki wcześniejszym zapasom. Należało jednak wymyślić coś by zapewnić ludziom łatwiejszy napływ żywności.

Gdy czternastego Lutego do wioski pewna osoba przybyła wierzchem, wiadomo było, że coś się święci. Na czele czterech okolicznych wodzów jechał bowiem nie kto inny, jak Do`lan Miażdżyciel Czerepów. To nim straszono dzieci, gdy były niegrzeczne i rekrutów Nocnej Straży, gdy przegrywali na ćwiczeniach. Ogromna postura była tematem kontrowersji. Mówiono, że jego ojciec spłodził go z olbrzymką. Inni twierdzili, że przybył na dzikie tereny statkiem - z własnej woli, w niewiadomym celu. Wiadome było zaś, że przestępował już nad ciałami dziesiątek osób - niepokornych współplemieńców i Wron. A może setkami? Niee. To przecież niemożliwe, prawda? Zagadką więc były jego intencje. Przybył, by zagarnąć kolejne tereny? Szuka rozrywki w pojedynku? A może postanowił pozostać w pamięci ludzi niepokonanym i teraz chce się dołączyć do kogoś charyzmatycznego?


Przeszli się nieco po okolicy, zaś Do`lan zatrzymał się przed przystanią i rzucił kamieniem gdzieś w morską toń.
- Podoba mi się. Teraz wszystko jest moje. Jak zdobędziesz coś nowego, to połowa należy do mnie. - nawet nie silił się na groźne miny. Znał siebie i wiedział co zrobi z kolejnym niepokornym w razie odmowy.

Travolta

- Zawrzyj gębę, gdy do mnie gadasz i wracaj do wsadzania łba w ognisko, przygłupie. Jak ci tak śpieszno gryźć piach, to uczynię ci łaskę...
Nie trzeba było czekać, aż zrzuci płaszcz i dobędzie dwóch broni - stalowego buzdygana i okutej pały. Buzdyganów nie produkuje się wśród Wolnych Ludzi, ani Wrony nimi nie walczą. Coś musiało być na rzeczy. Wronobójca dobył oszczepu i wykonał rzut! Trafił prościutko w leżący na ziemi płaszcz Miażdżyciela, na co ten parsknął śmiechem i ruszył przed siebie, gotów potwierdzić przydomek. Pierwsze jego uderzenie spadło prosto na hełm Tormara i kolejne podobnie. Sytuacja nie wyglądała wesoło. Tu nie było mowy o krążeniu, czy stylach walki, bowiem Do`lan miał swój styl - dwa obuchy, które bezustannie słał na czerep Tormara, by nie dać mu odetchnąć. Część ześlizgiwała się na ramiona, inne trafiał celu. Wronobójcy nie pozostało nic innego, jak przerwać ten grad nieszczęść. Dopiero za którymś razem udało mu się odsunąć nieco od Do`lana. Nieskuteczny ruch opłacił trafieniem w żebra. Pozostało więc w drugą stronę. Natarł i wbiegł w Miażdżyciela. Nawet rozharatał mu kawałek kolczugi w okolicy pachy, a kontynuując passę - uderzył tarczą w dłoń napastnika, wytrącając mu buzdygan. Do`lan nie pozostał dłużny i po krótkim machnięciu, toporek Tormara wylądował na ziemi. Tarcza przeciw okutej pałce. Emocje wodzów stojących wokół wprost sięgały zenitu.
- Dobij go! Dobij skórwiela! - ciężki było jednak stwierdzić przeciw komu kierowano potok słów.
Zdradzieckie kopnięcie w kolano i oba wielkoludy wylądowały na śniegu, z czego Tormar w dole. Miażdżyciel usiadł okrakiem na Królu za Murem i walił po jego tarczy, aż z tej zostały same drzazgi. Król wolną ręką chwycił za pałkę, gdyż nie miał zamiaru dać się zatłuc, lecz w tym momencie zza paska Do`lan`a wyfrunął naostrzony kawał kości z drewnianym chwytem. Takie cudo świetnie zagłębia się w gardła śmiertelników, a osiem nacięć na głowni mówiło samo za siebie. Tormar rozpaczliwym ruchem posłał drugą rękę na spotkanie z ostrzem. Ostrze wmiast wbić się w oko Króla, przejechało po jego skroni i zagłębiło się w śnieg, a zaraz obok upadł królewski palec. Miażdżyciel odrzucił pałę za siebie i zaczął dusić Tormara, rzężąc z wysiłku - Twoje dzieci.. uduszę tak samo.. przygłupie..
Miażdżyciel Czerepów przesłaniał Tormarowi niebo, a mimo tego Król widział latające wszędzie gwiazdki. Do tego jakby zaczęło się ściemniać. Nie sposób było dobyć sztyletu, gdyż Do`lan dociskał go udem. Dłonie Tormara zaczęły spazmatycznie miotać się w wiadomych tylko im kierunkach. Przed oczyma zaczęły przelatywać mu obrazy. Żona - martwa. Drugi syn - martwy. Pierworodny - w drodze i z celem. I nastała ciemność, lecz nie był to koniec udręki. Zaciśnięte w klamrze palce bynajmniej nie słabły, a od ciągłego nacisku na krtań aż chciało się rzygać. Ręce Tormara opadły wreszcie bezwładnie. Palce lewej spoczęły na śniegu, zaś prawej na czymś twardym. Na teorię ewolucji! Instynkt wojownika każe walczyć! Bij, zabij! Palce zaciskają się na opruszonym białą mgiełką kamieniu i wędrują ku skroni Miażdżyciela. Rozlega się pkhrr i jak za dotknięciem czarodzieja z Asshai, nacisk zelżał, a właściwie całkiem ustąpił. Jednak Tormar był już wtedy w innym świecie.


Tępy, pulsujący ból. To jeden z tych, gdy wydaje ci się, że boli, ale ból to wszystko co czujesz i nie masz go z czym porównać, więc nie jesteś pewien czy to faktycznie ten stary, wiecznie powracający znajomy. Otworzenie powieki? Nie ma tak łatwo. Słuch? Ano jakby ktoś coś nucił. Cholerne dźwięki świdrują uszy i wbijają się w mózg nie dając zasnąć, lecz wciąż zbyt mało sił, by choćby kiwnąć palcem


Gorąco. Gorąco. Zimno. Czoło jakby ktoś przyłożył do niego kawałek lodu lub stali.
- Oczywiście, że żyje, jełopie. Inaczej by nie oddychał. Spierdalaj mi z tym kawałkiem gówna, który nazywasz nożem. Liczę do trzech, a potem łamię ci obie ręce. Raz. Dwa.. No i bardzo kurwa słusznie.
Uczucie, jakby ktoś głaskał dłoń Tormara.


Było ciepło. Nawet dość przyjemnie, póki człowiek się nie ruszał. Na próbę dało się otworzyć oczy. Ba! Nawet poddźwignąć na łokciach! W budynku znajdowało się łoże, na którym spoczywał Król, choć głupstwem byłaby choćby próba porównania go do standardów z Południa. W kącie ćmiło się ognisko, a nad nim wisiał kociołek z czymś zalatującym potrawką z królika. Chęć podniesienia się? Jak najbardziej! Nawet do pozycji siedzącej, a potem potworny zawrót głowy, głośne stęknięcie i wylądowanie znów w pozycji leżącej. Na wszelkie ewentualne odgłosy wydane przez Tormara, do środka wparował Maron. Popielatowłosy powstrzymał Wronobójcę przed wstawaniem i przystąpił do wyjaśnień.
- Spokojnie, Tormar. Spokojnie, mówię! Leż, bo wszystko pójdzie w pizdu! Miażdżyczerep nie żyje. Łeb mu roztrzaskałeś kamulcem. Jakiś cienki chujek chciał cię dobić jak leżałeś, to przywiązaliśmy go własnymi flakami do drzewa. Chcieliśmy cię cucić, ale jak ci zdjęliśmy chełm.. no po prostu strach było zdejmować, bo cały powgniatany. No i raz, że ci czerep pogruchotał, dwa żeś ledwo dychał. No to cie na łoże i dawaj w las po znachorów, bo ten nasz to ledwo, ledwo. Więcej modlitw, niż działania, fagas złamany.  I leżysz tak.. już drugi tydzień chyba. Kilku skurwieli chciało cię dobić we śnie, to roztarłem nimi ziemię, ale cwaniaków nie brakuje. Dobrze, że wróciłeś. Wszyscy się uspokoją. No i... sporo osób na ciebie czeka.. - Tormar spostrzegł prowizoryczny bandaż na ramieniu Marona. Widać, że niedawno mu się dostało i to bynajmniej nie lekko.

Podsumowanie:

Travolta

Maron podał Królowi kubek z napitkiem i oczywiście odpowiedział.
- Tak, jego morda wita wszystkich gości jako pierwsza.
Wolny człek udał się do paleniska i napełnił drewniane naczynie czymś pomiędzy gulaszem, a potrawką i wetknąwszy w to drewnianą łyżkę poutykał do Tormara.
- Postaram się utargować jak najwięcej czasu. Oby zrozumieli...
Istotnym faktem było też to, że Tormar nie posiadał już serdecznego palca lewej ręki.


Jakoś tak to się ułożyło, że gdy Tormar opuścił swój bastion, pierwszym kto zareagował, był niebywale, wprost niemożliwie pyskaty staruch, który już od tygodnia wszystkim wygrażał, machając swoją siekierką. Nie był na pewno najpotężniejszym wojownikiem, ale tak wszystkich wkurwiał, że reszta pozwoliła dać mu zginąć.

Staruch przechodził tylko z nogi na nogę i walił siekierką o rękę, obrażając Tormara wiązankami w których przeplatały się słowa przynajmniej trzech języków. Gdy Wronobójca dał sygnał swej gotowości, Stary ruszył na niego, chcąc chyba przeciąć go na pół, jednak Król jedynie sparował, przy okazji odcinając palec starca. Wtedy też dziad wkurzył się chyba, gdyż zaczął kręcić srogie młynki. Tormar niewzruszenie przystąpił do ataku i ciął adwersarza po nodze, a gdy ten się zachwiał, kolejny cios toporka spadł na korpus, czyniąc spore szkody, których lekki pancerz nie mógł zablokować. Wronobójca wytrwał w swej passie i poprawił staruchowi po głowie, a gdy ten jeszcze jakimś prawem zataczał się po morderczym ciosie, Tormar posłał go na ziemię i wykończył. Kolejny palec do naszyjnika i głowa na bramę.

Travolta

Słowa Tormara zostały skwitowane różnie. Były okrzyki, było klaskanie, tupanie, czy walenie bronią o tarcze. Było skandowanie jego imienia, czy sporadyczne - Do`lan chuj - bluźnierstwa. Kilku jednak kręciło głowami i po chwili wyszło przed szereg. Ośmiu wspaniałych. Pierwszy z nich zaczął wymieniać kogo to on nie zabił, a z kim to się nie próbował i jak to z olbrzymami się siłował. Gdy doszło do walki, Tormar rozpłatał mu łeb jednym ciosem i było bo cwaniaku. Sześciu wodzów z miejsca się przyłączyło, lecz jeden wciąż stał niewzruszony, oczekując swoich pięciu minut. Oczywiście je dostał.

Potyczka z Rdzawobrodym warta była zapamiętania zarówno jako jednostronna, jak i wyrównana. Teoretycznie od początku Tormar zdobył sobie przewagę, jednak przez niemożliwie długi okres nie był w stanie podejść do Wolnego człeka, który każdą taką próbę karał pchnięciem włócznią. Walka trwała ponad godzinę, nim Rdzawobrody padł w śnieg od ośmiu ran powodujących spory krwotok. To by było na tyle.

Travolta

15 marca 336AC

W tym czasie miejsce miały dwa zdarzenia losowe.

W ciągu kolejnych dni do osady Tormara przybywali kolejni wodzowie, którzy jednak postanowili dołączyć do niego na wieść o jego czynach w walce z innymi oraz słysząc o chwale jego osady. Wraz z nimi ciągnęły ich plemiona, niektóre niewielkie, inne znacznych - jak na Dzikich - rozmiarów. Niestety przybycie tych, którzy żyli dalej zostało opóźnione przez nagłe i niespodziewane śnieżyce... Łowy prowadzone przez dzikich dzięki migracji zwierząt z dalszej północy oraz powiększeniu obszaru polowań były niezwykle obfite, niestety ciągnące w rejon drapieżniki pozbawiły życia kilkunastu myśliwych, których sine ciała leżą gdzieś teraz poszarpane pod warstwą śniegu.
Poza chętnymi do dołączenia wodzami oraz nastawionymi entuzjastycznie na zostanie strawą zwierzętami przybyli również wojownicy żądni krwi. Kilkunastu wodzów słysząc o zwycięstwach Wronobójcy postanowiło zyskać wieczną chwałę i bogactwo dla swego plemienia poprzez zanurzenie swego oręża we łbie Tormara. Czy im się uda? To się okaże...

Może i pizgało jak zwykle, ale przynajmniej obyło się bez gwałtownego śniegu pchającego się do oczu, można by więc stwierdzić, że na wszelkie pojedynkowe rewelacje, pogoda idealna. Ostatnimi czasy Wronobójca położył właściwie więcej dzikich, niż Czarnych Braci, lecz nie powstrzymało to kolejnej gromady liczącej ponad tuzin chłopa na rzucenie mu wyzwania. Oczywiście wszyscy po kolei - przynajmniej tyle dobrego dla zrzeszającego pobratymców wodza.

Pierwszy pod topór miał się wybrać niejaki Woyd Kulawiec. Człek ten na pierwszy rzut oka zaliczał się do tych bardziej ruchliwych przeciwników. Brodę długą na trzy palce miał związaną rzemykiem, zaś na czuprynie znajdował się kaptur. Cholera wie na jakich zasadach akurat on zaczynał pierwszy, ale chyba nie robiło to wielkiej różnicy. Wyposażony był dość nietypowo. Futra i skóry mogły skrywać pod sobą zarówno stal, jak i gołą skórę, zaś w dłoniach miał coś pomiędzy puklerzem, a standardową tarczą oraz cholernie długi nóż, gdyż na pewno nie klasyfikowało się to na jakikolwiek miecz. Zakończone szpikulcem żelastwo wydawało się niepozorne do czasu, aż Woyd wyciągnął kawałek porządnej skóry i niemal bez nacisku przeciął ją z użyciem swojej zabawki, po czym symbolicznie przejechał sobie tępą stroną po gardle. Numer dobry na dzieciaki albo pizdy z Południa, nie zrobił zbytniego wrażenia na Tormarze.

Woyd zakrzyknął coś niezrozumiałego dla Tormara, na co kilku gapiów zareagowało podobną odezwą, by zacząć krążyć wokół gospodarza. Zapewne Kulawiec starał się wychwycić jakieś słabe punkty miejscowego wodza, jednak spotkał się tylko z nadlatującym toporkiem, który przejechał po tarczy i zatrzymał się na ramieniu Wolnego, przelewając pierwszą krew. Złamana już na początku defensywa Woyda, nie wydawała się mieć szans na powrót przy zalewie ciosów. Barki, głowa, a nawet i nogi oponenta wciąż znaczyły się coraz to nowymi, szkarłatnymi plamkami. Jeden z druzgoczących ciosów Tormara rozbił nawet brzeg tarczy i pomknął na spotkanie z głową nożownika, lecz odbił się od niej. Widocznie cwaniaczek skrywał hełm. Oberwawszy jeszcze kilka razy, mężczyzna spróbował w panicznym już chyba nieco odruchu wyprowadzić jakikolwiek cios i o dziwo - dosięgnął celu. Spod ucha Wronobójcy pociekła krew. Wiedząc pewnie, że może to być bardzo zły omen i mając w pamięci niedawne uszczerbki na swym zdrowiu, Tormar zdwoił swe siły, by pogromić zuchwalca i niemal wgnieść go w ziemię. Nie minęły minuty, gdy Woyd leżał w śniegu, brocząc z niezliczonych ran.

Jeden z podkomendnych Tormara czekał tylko na znak, by wywiesić głowę nieszczęśnika nad bramą. Po chwili przy wodzu zjawił się Maron, by przyjrzeć ranie i zrobić w jej kwestii co się da. Życiu wodza nie zagrażało bezpieczeństwo, jednakowoż tylko człek lekkomyślny nazwałby pulsujący wciąż strumyk juchy draśnięciem. Po owym pojedynku, czterech wodzów wystąpiło ze zgromadzenia, by złożyć wyrazy szacunku i zadeklarować dołączenie do klanu Wronobójcy.