Przedpola

Mithrûil czuł się podekscytowany, widząc ląd. Wiedział, że plany Thogga powoli z samego pomysłu, przeradzały się w rzeczywistość, po którą im należy tylko sięgnąć.
Podpłynęli do wybrzeża i Mith kazał wszystkim się rozpakować i przygotować do podróży pod Longbow Hall. Zlecił wysłanie zwiadowców, którzy mieli ocenić jak wygląda sytuacja, ocenić siły przeciwnika i tym podobne. Reszta wojsk miała się przemieszczać w kierunku zamku. Tam rozkazał rozbić obóz oblężniczy. Wpierw, jeźdźcy mieli okrążyć zamek, zaś strzelcy mieli wypatrywać kruki i skutecznie je zestrzeliwać. W tym czasie reszta wojsk miała się przygotować do batalii.


Mithrûil dopatrywał dokładnie czy wszystko idzie po jego myśli. Jeźdźcy mieli okrążyć zamek, strzelcy wypatrywać kruków, co do reszty zaś, przywódca kompanii nakazał ustawić trebusze i balisty z tyłu, które miały ostrzeliwać mury i znajdujących się na nich łuczników. Rozkazał też połączyć drabiny, które miał w wyposażeniu, jak i zbudować nowe. Tymi, którzy będą podchodzić z drabinami, mieli być lorathijczycy. Ci sami mieli też liny do wspinaczki, które mieli zaczepić o mury i umożliwić ludziom wspinanie się na nie i zabicie broniących się łuczników.
Plan na inwazję był następujący - do otwarcia bram chciał wykorzystać skorpiony i przymocowane do nich solidne łańcuchy, które następnie miały być poprzyczepiane do szelek mamutów i tak mieli wyważać bramy. W pierwszej linii szli lorathijczycy, za nim zaś dopiero armia z kompanii Mithrûila i wojownicy Thogga.
Zanim jednak zaczęła się batalia, Mithrûil wysłał posła, który miał przekazać warunki kapitulacji zamku. Mithrûil dał im wybór - mogli się poddać i wtedy wszyscy przeżyją, będą musieli oddać broń i zostaną odesłani do domów. Jeśli zaś będą walczyć i się nie poddadzą, zginą i zabiją też wszystkie kobiety i dzieci, płeć żeńska przed śmiercią zostanie jeszcze wielokrotnie oddana ku zabawie żołnierzom. Mithrûil chciał podkreślić, że taki los czeka każdą kobietę w zamku i to tylko dzięki obrońcom, którzy by się nie poddali.
Tak naprawdę, Mithrûil dopiero po bitwie zdecyduje, czy faktycznie tak zrobią, lecz ani poseł, ani też obrońcy o tym nie będą wiedzieć.
Opancerzone mamuty chciał wykorzystać do ostrzeliwania wrogów - na plecach miały one kosze dla strzelców, które obsadził i zamierzał wykorzystać.

Armia Mithruila dotarła pod siedzibę rodu Hunterów nie napotykając przeszkód. Zwiadowcy donieśli jedynie o zaobserwowaniu patroli nieprzyjaciela w oddali, ale przegnali je nie nawiązując walki. Okoliczne wioski nie zostały opuszczone. Żołnierze zabrali się za rozkładanie obozu oraz machin oblężniczych, szykując się do rozpoczęcia ostrzału zamku. Obrońcy odrzucili propozycję poddania się. Mimo gróźb najemnika woleli walczyć o swoje niż się poddać.
Pierwszy dzień ostrzału niestety nie przyniósł żadnych rezultatów. W rękach dowódcy pozostała decyzja czy czekać na efekty pracy trebuszy, czy próbować wziąć zamek szturmem praktycznie z marszu. Zwiadowcy jak na razie nie donosili o żadnych siłach Doliny w okolicy, które mogłyby przybyć Longbow Hall z odsieczą.

Lojalne Thoggowi oddziały pod dowództwem Mithruila przez kilka kolejnych dni nękały zamek rodu Hunterów i przygotowywały się do szturmu na warownię. W końcu dzień natarcia nadszedł. Wiele krwi zostało przelanej nim obrońcy w końcu ustąpili pod naporem najeźdźców, ale Longbowhall padło. Żołnierze ze wschodu wybili garnizon do nogi i zagarnęli wszystko co było w środku - złoto, zapasy, uzbrojenie oraz inne wartościowe lub użyteczne przedmioty. W ręce Ibbeńczyków i ich sojuszników nie wpadł jednak żaden szlachetny jeniec. Dowodzący obroną syn lorda Huntera padł w boju, zaś reszta rodziny znajdowała się poza zamkiem.
Najeźdźcy posiadając teraz zabezpieczenie w postaci twierdzy mogli spokojnie przegrupować się i opatrzyć rany przed wyruszeniem w dalszą drogę.