Dziedziniec

***

Wraz ze wschodem słońca zamkowe mury przekroczyła prężna klacz, niosąca na grzbiecie lady Marbrand. Owiana w cienką chustę, nie zamierzała ukrywać tożsamości, będąc wśród "swoich". Nie planowała również odnajdywać swego syna, do którego zapewne wkrótce trafią wieści o jej przybyciu. Pokierowała zatem konie na dziedziniec, by w spokoju zaczekać na reakcję dziecka. W międzyczasie poczęła rozmowę ze swą zaprzysiężoną tarczą, o tych i owych tematach, które w danym momencie nie miały większego znaczenia. Ale lustrowała, spoglądała i zerkała. Obserwowała zgromadzoną armię i nie pałała widocznym entuzjazmem. Gdy zaś żołdak, dowódca lub sam Tytos zamierzał zapytać ją o cel przybycia, nie zamierzała niczego ukrywać. Mąż przykuty do łóżka nie jest lepszym widokiem niż podziwianie zdobyczy Lannisterów. Czy coś.

Wkrótce po przybyciu na dziedziniec Czerwonego Jeziora, jeden ze strażników powiadomił Androsa. Dokładnie tak, jak zakładała. Na co męczyć stare kości, nienadające się już do długich marszów i schadzek po cudzych zamczyskach. Za to syn, jeszcze młody i pełen wigoru, błyskawicznie czmychnął z biblioteki na powitanie swej matki. Ucieszona, choć wiecznie skrywająca emocje, odrzekła do pierworodnego ciepłym, serdecznym tonem:
– Na południu? Południe zaczyna się za Wysogrodem. Odkąd Czerwone Jezioro przejęła nasza armia, jestem na Zachodzie. Właściwie zmierzałam do Złotego Zęba, lecz na nic zdały się me wysiłki, gdyż Lannisterzy gnają tak szybko... Odwiedziłam Cornfield, choć bez tamtejszego lorda. Doprawdy smutna historia. – Prawiła starym głosem, nie spuszczając wzroku z otaczających ją ludzi. A było ich bez liku.
– Znasz mnie, Androsie. Wiesz, jakie mam zdanie o polityce. Niewiele wiosen mi zostało. Chętnie doświadczę, na własne stare oczy, widoku wojny. – Odparła. Zamierzała zostać w tymże zamczysku jeszcze jakiś czas. W podeszłym wieku ludzie mają ten kolejny zmysł. Spodziewała się, że to nie koniec zagrywek, na które długo wyczekiwała. Arenna, pierwsza do knucia, ostatnia do odpowiedzialności. Choć jeszcze nie wiedziała, co zamierza czynić dalej.

Na słowa ciemnowłosego syna, Arenna kiwnęła lekko głową z uwidocznionym grymasem. Koń lady został odprowadzony do zagrody, zaś dwójka Mabrandów skierowała kroki do namiotu. Uraczona winem, zmęczona, podeszła kobieta, przemówiła ponownie:
– Nikt mu nie kazał łapać lwa za ogon, wystarczyło wbić mu sztylet głęboko w gardło. – Zażartowała nieco ryzykownym tematem. Ówcześnie upewniając się, że nikt ich nie podsłuchuje. Ceniła swoją, cóż starą, ale jeszcze myślącą głowę.
– Co dalej planuje stary Lannister? – Zapytała otwarcie, nie wiedząc, czy Andros posiada jakiekolwiek informacje. Wewnątrz liczyła, że wyprowadzi swą armię daleko poza granice Zachodu, coby można namieszać jeszcze za swego zapewne krótkiego żywota.

Wraz z wysłuchaniem słów syna, Arenna przysiadła na drewnianym, podręcznym mebelku. W poczciwej głowie plasowało się wiele myśli, niektóre walcząc wzajemnie. Po prawdzie posiadała wiele pomysłów, szczególnie takich, które winny pomóc w dążeniu do wyznaczonych dawno celów. Takich, które niekoniecznie będą na rękę Lannisterom, ani prowadzonym przez nich wojnom.
– Różę? Sądzę, że po tylu podchodach, które stoczyli z Zepsutym królem, ich wojsko jest lekko przerzedzone. Tak czy siak, armia starego Lannistera będzie zajęta przez najbliższe miesiące. – Odpowiedziała. A to daje spore pole do popisu. Dopowiedziała w myślach, spuszczając spojrzenie na zmarszczone, stare, wręcz babcine dłonie.
– Których lordów zabrał ze sobą Tytos? – Zapytała licząc na szczegółowe informacje.