Drogi Dorne

Drogi Dorne były nieraz długie i niebezpieczne przed ogromny żar jaki dawało słońce na te ziemie. Osoby, które nie znały by tych terenów miałby ogromny problem z samym przeżyciem na piaskach południa. Malarik spokojnie podróżował wraz ze swoim towarzyszem Ser Charres Plunderem.
Typowo dla siebie, na dłuższe podróże miał założoną na siebie zbroje, na jego plecach powiewała od wiatru srebrzysta peleryna, która była tak podciągnięta, aby jej część zasłaniała usta i nos Fowlera, co pozwalało mu uchronić twarz przed unoszącym się wszędzie piaskiem. Gdyby nie jego barwy i symbol rodu na piersi, byłoby ciężko rozpoznać z kim ma się do czynienia.
Nie dawno słyszał jakieś pogłoski na temat coraz większej liczby zorganizowanych grup bandyckich, ale póki co były to wieści ze wschodu Dorne i nie musiał póki co poświęcać więcej czasu na owe wieści. Nagły, ogromny, przeraźliwy krzyk przerwał mu spokojną wędrówkę. Krzyk kobiety... Zobaczył tylko jak jego towarzysz spojrzał na niego, wiedział co chce zrobić. Malarik kiwnął mu głową, po czym obaj spięli swoje konie, które momentalnie ruszyły do przodu wzbijając się na wzgórze, z którego można było zobaczyć co się dzieje za nim.

Gdy tylko jego koń wspiął się na wzgórze szybko dostrzegł co się dzieje. Jacyś bandyci napadli na wóz, a jeszcze parę chwil temu myślał, że nie musi martwić się tym problemem na zachodzie. Szybko spojrzał na martwego mężczyznę, przyszpilonego do wozu przez włócznie. Przesunął delikatnie głowę i zobaczył wybebeszone ciało kobiety, możliwe że ją "zbezcześcili" pierwszą, a teraz zajęli się drugą. Momentalnie popatrzył na to jak bandyci próbują zgwałcić kobietę, a jeszcze jeden grzebał w wozie, koniec tego. Nie zamierzał dopuścić do panoszenia się zbójów na ziemiach jego rodu.
Nie wiele już myślał i wyciągnął miecz z pochwy, w między czasie mówiąc do Ser Charresa.
- Pierwsze tych przy dziewczynie. - mając już broń w prawej ręce spiął ponownie konia zmuszając go tym samym do szybkiego startu. W tej chwili gdy pędził czuł jak drobinki piasku coraz mocniej uderzają go w niewielką szparę na twarzy. Z daleka mogło to wyglądać dosyć majestatycznie - zbrojny pędzący na koniu, a jego peleryna powiewała na wietrze. Malarik chciał szybko dotrzeć do czwórki banitów i ciąć jednego z nich, tego, który próbuje zgwałcić kobietę.

Miecze spadły jak wyrok Wojownika. Szybkie cięcia, pchnięcia szybko położyły bandytów, a ich krew zaczęła wsiąkać w piaski Dorne. Z zakrwawionego miecza Malarika kapały krople krwi, szybko rozejrzał się po pobojowisku, widział jak jego przyjaciel zajął się dwójką pozostałych zbójów na tyle, że Malarik mógł wykończyć ostatniego z tych, którzy próbowali zgwałcić dziewczynę.
Fowler kiwnął głową Charresowi mówiąc mu przez to, że zrobili kawał dobrej roboty. Młody Fowler zerknął teraz na przestraszoną dziewczynę, momentalnie schował swoje ostrze do pochwy, po czym zbliżył się do wozu. Zsiadł z konia i przywiązał go do drewnianej konstrukcji. W tym momencie schylił się, tak aby dostrzec kobietę. Odsunął z twarzy kawałek swojej peleryny, chciał tym pokazać, że nie jest żadnym zbójem czy kimś innym kto wyrządził by jej krzywdę.
- Spokojnie, już jesteś bezpieczna. Ja jestem Malarik Fowler. Pozbyliśmy się ich, nikt już ci nie robi krzywdy. Możesz wyjść. - w tym momencie wysunął do niej swoją prawą rękę, aby pomóc jej wyjść.

Momentalnie ją złapał gdy ta chciała już upaść na kolana. Na pewno ten widok, który teraz zobaczyła był dla niej szokujący, przerażający, ale niestety taka była rzeczywistość, takie czasy nastały. Malarik spokojnie ja objął, aby mogła się "wyżalić" i delikatnie nadal ją podtrzymując. Jej wygląd już dawał sporo informacji arystokracie, jej oliwkowa cera i ciemne włosy były oznaką typową dla Morskich Dornijczyków, czyli musiała pochodzić z południa, albo wschody Dorne, co oznaczało dosyć spory kawałek drogi.
Mężczyzna powoli odchylił się do tyłu, aby zobaczyć jej twarz, która wciąż była zapłakana. Postanowił zaprowadzić ją z innej strony wozu, tak aby nie widziała ciał swoich krewnych, albo przyjaciół. Delikatnie posadził ją na jakimś drewnianej części powozu, zerwał ze swoich pleców srebrzystą pelerynę i okrył nią kobietę, aby ją nieco uchronić od piasku, który był unoszony przez wiatr. Przykucnął przed nią, aby spojrzeć jej prosto w oczy.
- Wiem, że to wszystko jest bardzo ciężkie dla ciebie, ale musimy się nieco dowiedzieć o tobie. Jak masz na imię? - zadał jej najprostsze z pytań, jednocześnie chcąc skrócić dystans i nieco spoufalić się z nią. Starał się współczuć jej straty.
- Masz może gdzieś w okolicy jakąś rodzinę, krewnych, do których moglibyśmy cię zawieść? - spojrzał w prawą stronę, gdzie wychylił się Ser Charres, który w tym momencie wycierał miecz z krwi. - A jeżeli nie to możemy cię zabrać do Skyreach, to mój dom, nasz dom... - powiedział to będąc obrócony głową do Plundera, jakby jednocześnie też pytając go o ocenę jego sugestii. Zaraz jednak powrócił wzrokiem na młodą niewiastę.

Wciągnął powietrzę przez nos po czym mocniej wypuścił. Najwyraźniej dziewczyn została sama jak palec, bez rodziny, bez dachu nad głową. Malarik delikatnie czubkiem jeżyka zwilżył dolną wargę i spojrzał w lewo na zejście ze wzgórza, na które wjechali. Po paru sekundach ponownie spojrzał na dziewczynę.
- Zabierzemy cię do Skyreach, to jest rodowa siedziba mojej rodziny. Tam będziesz bezpieczna, zaopiekujemy się tobą. - delikatnie uśmiechnął się, trochę sztucznie, a raczej odruchowo. Rycerz wyprostował się i rozejrzał się po okolicy. Wreszcie zatrzymując wzrok na swoim towarzyszu.
- Będziemy musieli pochować jej krewnych. - zasugerował nieco starszemu wojowi, żeby zaczął zajmować się tą sprawą, sam Malarik pomógł by mu później, ale najpierw chciał jeszcze chwilę zająć się dziewczyną. W głowię przeklinał tych bandytów, niech ich trupy będą karmą dla wron, kruków i wszystkich innych padlinożerców.
Ser Charres zrozumiał przekaz i oderwał się od wozu, o który się opierał i ruszył zająć się ciałami babki i ojca kobiety. Sam Fowler ponownie podszedł do niewiasty kierując na nią swoje oczy, kucając przy tym.
- Na wozie masz jakieś cenne rzeczy, albo coś innego co byś chciała zabrać? - zapytał ją zerkając na nią i nieco poprawiając pochwę z mieczem, która delikatnie wbiła się w piach.

Malarik podniósł się, prostując się i delikatnie rękawicą przejeżdżając po swojej brodzie. Zastanawiając się nad wypowiedzianymi słowami przez Tyene. Wzięcie całego wozu było dosyć większym przedsięwzięciem i na pewno by ich zwolniło, z drugiej strony to był majątek tej dziewczyny. Delikatnie przetarł czoło i chwycił się za brodę. Przeniósł wzrok na kobietę.
- Nie musisz zwracać się do mnie Ser, nie jestem pasowanym rycerzem. - odpowiedział jej, jakby wyjaśniając pewną nieścisłość. - Ser możesz mówić do mojego towarzysza Ser Charresa Plundera... A właśnie... - w tym momencie Fowler wychylił się zza wozu zobaczyć jak idzie jemu przyjacielowi. I można powiedzieć, że był pod wrażeniem w tym czasie gdy Malarik rozmawiał z dziewczyną ten zdążył odczepić ciało ojca Tyene z wozu i ułożyć koło kobiety, oraz wyrzucić "śmieci" na kupę, aby nie blokować traktu. Młodego mężczyznę też zdziwiło to jak przygotowany był stary rycerz. Miał nawet szpadel! Sam Fowler nie widział, że on nosi cały czas go przy sobie, ważniejsze było pytanie po co on nosi ten szpadelek? Może właśnie do takich przypadków? Nie było to teraz ważne. - Charres! Chodź na chwilę! - powiedział nieco głośniej do niego. Ten momentalnie przerwał pracę i podszedł do młodego zbrojnego z pytającym wzrokiem.
- Dziewczyna chce wziąć cały wóz, mówi, że to większość majątku jej rodziny. Co o tym myślisz? Warto, aby miała swój dobytek przy sobie, ale nie narazi to nas na potencjalny atak bandytów? Dwóch uciekło jak to część większej grupy to mogą chcieć się zemścić... Słyszałeś wieści ze wschodu... Jak myślisz? - zapytał go, zawsze się go radził nie pewnych rzeczy jako starszego stażem. Uznawał Plundera za swojego nauczyciela, wszak rycerz sam go wielu przydatnych rzeczy nauczył, nie tylko tych związanych z walką, ale także o życiu.

Szybko zobaczył dezorientacje we wzroku dziewczyny... No tak, dla ludzi poza stanu rycerskiego jest to nieco cięższe do zrozumienia, ale słowa się rzekły, chciał być po prostu uczciwy. W Dorne ludzie mniej zwracali uwagę na tytuł "Ser", ważniejsze było jak kto umie walczyć, a nie jego pasowanie... Malarik pokiwał głową na uwagi Plundera, miał rację gdy teraz spojrzał na bandytów - nędzne ubrania, nędzna broń i nędzny żywot, nie mieliby z nimi szans na otwartej przestrzeni.
- Masz rację, nie będzie raczej z nimi kłopotów na piaskach. - potwierdził tym razem na głos słowa Charresa. W tym momencie obrócił się do dziewczyny - Zabierzemy wóz z nami. Zostań na nim... - powiedział do niej, ale nieco przeciągnął swoje słowa kontynuując dalej. - ...My pochowamy jeszcze... Twoich bliskich... - powiedział to nieco bardziej ostrożniej, delikatniej wiedział, że te słowa, które wypowiedział mogą zaboleć dodatkowo Tyene.
- Chodź... - rzekł ciszej do swojego towarzysz również przy tym wskazując głową za wóz, aby skończyć grzebać zmarłych. Ser Charres poszedł nadal kopać, a Fowler podszedł do wozu patrząc czy nie ma na nim jakiejś łopaty, szpadla, cokolwiek co umożliwiłoby mu kopanie grobu. Jeżeli nie ma to w jakikolwiek inny sposób stara się pomóc przyjacielowi, w taki jaki mu on wskaże.
Mężczyźni potrzebowali nieco dłuższej chwili na wykopanie grobów, nie łatwo jest kopać w piasku zwłaszcza gdy ten co chwile ponownie nasypuje się do środka dołów, ale jednak udało się. Włożyli do nich martwe ciała babki oraz ojca dziewczyny i zasypali je z powrotem. Ustawili na nich kamienie, aby oznaczyć miejsca pochówku oraz starając się na nich wyrysować ostrzem znak Siedmiu. W między czasie Tyene zeszła z wozu i podeszła pod groby...

Jeszcze przed samym wyruszeniem w drogę Malarik podszedł do swojego konia i sprawdził czy dobrze przywiązał go do wozu, miał zamiar, aby jego wierzchowiec spokojnie podążał przy wozie kiedy on sam przysiądzie na miejscu powożącego wozem. Zabrał tylko z juków trochę jedzenia, jakieś suszone mięso oraz parę owoców, które zabrał ze sobą na podróż. Podszedł z przodu wozu gdzie już siedziała Tyene. Ser Charres Plunder miał jechać osobno na koniu, aby mógł w razie czego szybciej reagować na jakieś zagrożenie, albo inne wypadki na drodze.
Fowler usiadł na miejscu woźnicy. - Proszę, może jesteś głodna. - podając w między czasie jedzenie, które wybrał z bagażów konia. Malarik odpiął pas z mieczem i położył go koło siebie, aby ten nie przeszkadzał mu w siedzeniu i powożeniu. Popatrzył na starego rycerza i kiwnął mu głową na znak, że będą ruszać, samemu uderzając lejcami zmuszając tym samym konie, aby ruszyły razem z wozem. Na początku powoli, ale potem powoli zaczęły przyśpieszać. Sam mężczyzna w między czasie ściągnął swój hełm i również położył go obok siebie, a zaraz po tym poprawił nieco włosy, które opadły mu nieco na twarz tym samym przysłaniając mu nieco widoku. Szybko zaczesał je za uszy.
Minęło kilkanaście minut podróży, cichej podróży nikt nie odzywał się do siebie, więc Malarik postanowił nieco poznać dziewczynę. Spoglądnął na nią na chwilę, po czym się odezwał.
- Tyene... Mogę mówić Ci mówić po imieniu? - zapytał ją bardziej grzecznościowo, chociaż wiedział, że ta raczej nie będzie miał coś przeciwko temu. - Czymś się może zajmowałaś pod Tor? - zadał pytanie dziewczynie. - Wybacz pytanie, ale ile masz lat? - zapytał dalej. Dopiero teraz sobie uświadomił, że może kobieta nie chce odpowiadać na jego pytania, może woli ciszę i spokój, dopiero co pożegnała na zawsze swoich bliskich.
- Przepraszam, że pytam. Może nie chcesz rozmawiać... - obrócił się ponownie w kierunku jazdy obserwując trasę przed nimi.

Spędził jeszcze trzy dni w swoim ukochanym domu, powoli przygotowując się do kolejnej podróży, tym razem dalej niż po ziemiach słonecznego Dorne. Nowy cel Zachód, nigdy tam nie był, słyszał tylko o tej krainie z opowieści innych osób - podróżników, kupców szczególnie jak kilka lat temu był w Lys. Teraz sam chciał się przekonać jak tam jest naprawdę, niezbyt chciał wierzyć w te wszystkie wyolbrzymione słowa wypływające od osób, którzy mają złą opinię, a nigdy tam nie byli. Nie pozostało mu nic innego jak przekonanie się o tym jakie jest Królestwo Skały na własnej skórze.
Zapewne przyjdzie mu tam zostać na nieco dłużej, chcąc poznać nieco tamtej krainy, a do tego potrzebował kilku rzeczy. Pewnym było to, że musi zabrać ze sobą ubrania codzienne, które będzie używał w podróży czy do większości czynności. Jednak nie mogło też zabraknąć szat o wiele bardziej dostojniejszych i zdobionych, które nadawały się na bale, uczty czy inne podniosłe wydarzenia, wziął je "tak w razie czego", aby nie być nagle zaskoczonym przez sytuację. No i oczywiście nie mogło się obyć bez tego co niemalże każdy wojownik ma przy sobie - zbroi. Część z niej już teraz założył napierśnik, który skrzętnie został schowany pod ubraniami wierzchnimi oraz bigwanty, resztę trzymał w jukach. Oczywiście ubranie obwiązane zdobionym pasem, może nie tak jak pas właściwy, który nosił bez zbroi ale nadal pokazywało to, jego status społeczny, przy boku zwisała jego pochwa z mieczem. Jeżeli ilość rzeczy była zbyt ciężka dla konia, to starał się zabrać drugiego, aby odciążyć swojego wierzchowca.
Przed wyruszeniem w drogę, pożegnał się z bliskimi ojcem, bratem, siostrą oraz oczywiście matką, zapewniając ich, że wróci najszybciej jak będzie mógł. Razem z nim w podróż udał się Ser Charres Plunder, który nie odstępował go na krok przez swoją przysięgę i przyjacielskie relacje jakie łaczyły go z młodszym synem Lady Fowler. Malarik nawet się cieszył, że z nimi jedzie, zawsze to bezpieczniej i weselej niż jazda samemu przez pustynię. W trakcie podróży chciał się nieco wypytać swojego towarzysza czy ma jakieś wskazówki, ważne informacje o Zachodzie, jakiś nietypowych zachowaniach czy coś w tym rodzaju, aby nie popełnić jakiegoś faux pas.
Celem podróży młodego Fowlera był port w Starfall, chciał się tam dostać i stamtąd przetransportować siebie, towarzysza oraz swoje wierzchowce statkiem do Lannisportu, a jakby się dało to do Turni. Wydawała mu się to o wiele szybsza droga niż przejechanie traktami przez całe Reach i niemalże cały Zachód, aby dotrzeć do celu swojej podróży.

   Essovius wraz z towarzyszami opuścili Słoneczną Włócznię, do której przypłynęli prosto z Volantis. Minęli Spottswood, by podążyć w kierunku Starfall. Czerwony Kapłan został przysłany do Westeros, by głosić wiarę w Pana Światła, jednak on sam nie miał już żadnego planu jak to zrobić. Postanowił więc przemierzać krainy Westeros nawracając ludzi wierzących w fałszywych bogów.
   Przez piaszczyste Dorne prowadził ich Herriot Żółty, wędrowny rycerz, chociaż wędrowny był tylko z nazwy, gdyż całe życie spędził w Dorne. Był on jednym z dwóch rycerzy, którzy przyjęli jego wiarę i poszli za nim, kiedy zaczął głosić słowo Czerwonego Boga w Słonecznej Włóczni.
   Przygoda Essoviusa nie była kolorowa, mógł się tego spodziewać. Już w drugi dzień pobytu w mieście zaczepili ich pijani "obrońcy wiary", którzy nie mogli słuchać kazań Kapłana R'hllora i postanowili je przedwcześnie ukrócić. Na szczęście Essoviusa i jego kompanów wśród tłumu ukazało się trzech wojaków, którzy stanęli po stronie Kapłana i pomogli pozbyć się rzezimieszków. Jednego z nich niestety zmogła rana cięta, a po odprawionej modlitwie Srebrnowłosy spalił rytualnie zwłoki niedoszłego wyznawcy. Strażnicy miejscy o ile zrozumieli, iż to nie Farring szukał zwady nie podjęli żadnych akcji w kierunku przybyszów, jednak dali jasno do zrozumienia, że nie będą tu mile widziani.
   Tak zaraz następnego dnia ruszyli w kierunku Starfall kontynuować swoje zadanie.
  Podczas swojej podróży napotkali kupca, zmierzającego najpewniej do Słonecznej Włóczni, albo nawet dalej do Essos. Kupiec podobnie do Essoviusa wyglądał na kogoś z Essos, także Kapłan pozdrowił go w Valyriańskim.
- Valar Morghulis przyjacielu. Miło jest spotkać kogoś z Essos na tym piaszczystym odludziu. Ess zagaił rozmowę. Chciał dowiedzieć się od kupca, czy w okolicy są jakieś wydarzenia, lub miejsca gdzie można było zawitać.
- Jestem Kapłanem R'hllora, Essovius Farring, a to są moi towarzysze. Tylko dwójka z pozostałej czwórki zrozumiała, co powiedział Farring, rycerze którzy się do niech przyłączyli jak można się domyślać nie znali Valyriańskiego, jego towarzysze z Volantis przedstawili się, a za ich śladem dopiero poszli obaj rycerze.
- Wiesz może coś o pobliskich wydarzeniach? Może nowinki, albo czy w okolicy jest  miejsce, gdzie moglibyśmy nauczać wiary w Pana Światła? Jesteśmy w Westeros zaledwie parę dni i nie jesteśmy jeszcze zbyt dobrze obeznani w obecnych wydarzeniach. Grupka przystanęła przy poboczu, by nie stać na środku traktu.