Zagajnik

Lord Bonnifer jechał w obstawie dziesięciu zbrojnych oraz swych tarcz. Niemała grupa podróżników. Piętnaście kilometrów zaś nie jest wcale taką wielką odległością dla zwiadowców, w końcu z podobnego dystansu wróg mógłby nadciągnąć w ledwie kilka godzin, co dopiero gdyby były to siły konne o co w Reach bardzo łatwo. Trudno się więc dziwić, iż ludzie księcia Tytosa dostrzegli ich i złożyli raport swemu dowódcy, który szykując się do wyjazdu został doinformowany przez warty obozowe o posłańcu do lorda Crakehall i tegoż wyjeździe.

Lerris i Bonnifer rozmawiali w najlepsze, kiedy uszu ich dobiegł tętent kopyt i rżenie koni. Obstawa lordów rozejrzała się nerwowo, kładąc dłonie na rękojeściach miecz, kiedy część przybyłych jeźdźców rozdzieliła się okrążając zagajnik, zaś grupka wjechała do środka i zatrzymała się kilkanaście stóp od dwóch panów. Pomiędzy dwoma rycerzami dzierżącymi sztandary za złotym lwem zasiadał na swym rumaku Tytos Lannister, Królewski Namiestnik, zaś obok niego na olbrzymim koniu znajdował się lord Clegane. Było z nimi jeszcze ośmiu innych zbrojnych, trudno było zaś powiedzieć ilu znajduje się wokół.
- Lordzie Swyft - odezwał się Lew. - Wydawało mi się, że przez nieprzystosowanie do wojaczki postanowiłeś pozostać w swoim zamku. Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie i czemu nie zaszczyciłeś obecnością naszego obozu?

Tytos wysłuchał Bonnifera marszcząc brwi. Armia już dawno wymaszerowała, jej ruchy były znane lordom Zachodu oraz ich najbliższym doradcom, aby mogli informować im o czym trzeba. Cornfield i Crakehall zaś nie były tak umiejscowione by droga z nich do Czerwonego Jeziora gdziekolwiek się przecinała. Wieść o tym, iż ktoś nawołuje do buntów była niepokojąca, acz musiał zajmować się czymś podobnym kompletny idiota... Marbrandowi utarto nosa na naradzie, Skała wciąż stoi w całej swej potędze górując nad Zachodem, niedawno Lannisterowie ukazali swą pozycję wyprawiając huczne weselisko oraz turniej, zaś lordowie poparli wojenne plany. Ktokolwiek próbował czegoś takiego z pewnością szybko skończy z łbem na pieńku. Całe to tłumaczenie i zachowanie Swyfta zaś było bardzo dziwne.
- Kasztelan Casterly Rock z pewnością podejmie odpowiednie kroki i powiadomi króla o podobnym postępowaniu, my tymczasem mamy swoje rozkazy - stwierdził Lannister. - I nie uwzględniają one pertraktacji z Oakheartem, który już dawno wyruszył na wojnę i nie wiadomo czy w ogóle przebywa w Starym Dębie. Gdyby jednak przyszło nam negocjować z pewnością przyda nam się twoja pomoc, Bonniferze - oznajmił. - Dlatego też skoro już tu jesteś możesz zostać z armią jako mój doradca w sprawach dyplomacji i honorowy gość. Zapewniam, że żadne obowiązki bitewne mogące zaszkodzić twojemu zdrowiu cię nie dosięgną, zaś twoi rycerze z obstawy z pewnością ucieszą się mogąc zdobyć trochę chwały na polu bitwy wraz z obecnymi tu już towarzyszami.

Tytos zmarszczył brwi patrząc na Bonnifera. Czy on naprawdę sądził, że ich armia stała tu od kilku dni nawet nie wymieniając słowa z obrońcami? Zresztą lord Cornfield mówił średnio zrozumiale...
- Pertraktacje już się odbyły, każdy lord obecny w armii od początku o tym wie - wyjaśnił Lannister. - Kasztelan odmówił poddania twierdzy, chyba że tak nakaże mu jego lord, a ten jest w nieznanym nam miejscu z wojskami Oakhearta. Pozostaje nam więc wziąć Czerwone Jezioro siłą... - stwierdził, nie pozostawiając w tej kwestii wielkiego pola do dyskusji.
Kiedy Lerris podjechał do wuja, ten zmierzył go wzrokiem i szybko wszedł mu w słowo.
- Oczywiście, że pozwolę - odparł. - Bowiem wszyscy wracamy właśnie do obozu. Możesz więc od razu towarzyszyć mi do mojego namiotu - stwierdził, patrząc podejrzliwie na Crakehalla. - No, panowie, na koń i w drogę - polecił, a kiedy wszyscy znaleźli się już na rumakach ludzie Lannisterów oraz Clegane'ów odeskortowali plotkarzy z lasu do obozowiska wojsk.
Na miejscu lord Swyft otrzymał duży namiot w pobliżu namiotu samego księcia - czyli otoczony głównie przez Lannisterów rzecz jasna - a także "giermka", który miał służyć mu pomocą podczas jego pobytu pośród wojsk. Młody chłopak znał bowiem dobrze obozowisko i mógł szybko wskazać lordowi każde miejsce lub sprawnie przekazywać informacje w jego obrębie. Służył też oczywiście w innych sprawach, nosząc posiłki, dbając o konie, czyszcząc pancerze oraz broń czy wynosząc nocnik.